Bitwa pod Saratogą była jednym z najważniejszych wydarzeń w historii walk o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Bitwa, która rozegrała się w dniach 19 września – 7 października 1777 roku, miała duże znaczenie dla dalszego przebiegu amerykańskiej rewolucji. Warto przybliżyć rolę Tadeusza Kościuszki, polskiego bohatera narodowego, w tej historycznej bitwie.

Tadeusz Kościuszko był wybitnym polskim bohaterem narodowym, który odegrał ważną rolę w zarówno w Polsce, jak i w Stanach Zjednoczonych. Jego życie i dokonania są niezaprzeczalnym dowodem na poświęcenie dla walki o wolność i sprawiedliwość. Ten artykuł przybliży nam sylwetkę Tadeusza Kościuszki, jego związki z Polską, Stany Zjednoczone, a także jego niespokojne życie podróżnika.

Kościuszko przybył do Ameryki w lipcu lub sierpniu 1776 roku. Jednak dokładnej daty nie znamy. Wojna już trwała. Deklaracja Niepodległości została ogłoszona. Jednak bieg wydarzeń wojennych nie był zbyt pomyślny dla zbuntowanych kolonistów.

Nie otrzymując wynagrodzenia przez siedem lat służby, pod koniec maja 1783 r. Kościuszko postanowił odebrać należną mu pensję. W tym samym roku Kongres poprosił go o nadzorowanie fajerwerków podczas obchodów 4 lipca w Princeton w stanie New Jersey.

Umocnienie i strategia obrony brzegów rzeki Hudson od samego początku wojny, czyli od 1775 r., zaprzątała głowę Georga Washingtona. Naturalnym wyborem było wzniesienie West Point, gdyż rzeka w tym miejscu zwęża się i ostro zakręca przedzierając się przez Hudson Higlands – skaliste zbocza i pagórki.

Towarzystwo Cyncynatów (ang. The Society of the Cincinnati) to związek utworzony przez kombatantów rewolucji amerykańskiej 13 maja 1783 roku w obozie pod miastem Newburgh, zrzeszający najbardziej zasłużonych oficerów, którzy niczym Rzymianin Cyncynat „wszystko opuścili dla obrony ojczyzny”.

Tadeusz Kościuszko był zwolennikiem idei powstania chłopskich i żydowskich milicji i o ile o kosynierach każdy słyszał, to już o żydowskich oddziałach, które walczyły podczas Insurekcji Kościuszkowskiej niekoniecznie.

O, jakiż straszny okrzyk podniósł się na wietrze, Rzekłbyś, że ust tysiąca dotknęła śmierć sroga. Boże, oni ujrzeli, jak pod mieczem wroga Zachwiał się ich Kościuszko! Przez czarne powietrze

(Gdy ucichło kozaków barbarzyńskie wycie Tryumfu), przez noc czarną, co Read more

Ludwika Sosnowska, córka Józefa Sosnowskiego – hetmana litewskiego, senatora, wojewody, to pierwsza młodzieńcza miłość, dwudziestoletniego wówczas, Tadeusza Kościuszko. Osiemnastoletnią pannę pokochał Kościuszko jako kadet Szkoły Rycerskiej, a dziewczyna mu tę miłość odwzajemniła.

Wybuch Insurekcji kościuszkowskiej był ostatnią próbą ratowania Rzeczpospolitej rozgrabianej przez zaborców i sprzedanej przez Targowiczan. Kościuszko jako dobry dowódca zdawał sobie sprawę, że sukces w walce z Rosjanami może odnieść jedynie poprzez błyskawiczne działania, zmierzające do opanowania jak największej części polskiego terytorium z którego następnie doszłoby do zaciągu wojskowego. Wszystko to musiało nastąpić zanim rosyjski car dosłałby swoje wojska w celu stłamszenia buntu. Kościuszko ruszył wiec na czele 1000 żołnierzy z Krakowa do Warszawy. Oddział wspierany był przez krakowską milicję złożoną z chłopów wyposażonych w kosy ustawione na sztorc. Kosynierzy stali się w krótkim czasie wręcz symbolem powstania.